Dit artikel verscheen in “De Schakel” | kwartaalmagazine van de Baptistengemeente Meppel | 37ste jaargang | nr. 4 | juni 2023
Laat me je meenemen naar een tragisch verhaal uit 1871. Daar ontmoeten we Horatio en Anna Spafford. Een echtpaar dat veel tegenslag kende vanaf het betreffende jaar. Horatio was een Amerikaanse advocaat, had het goed voor elkaar en was zeer gerespecteerd. Huisje, boompje, beestje, de toekomst lag open voor hen. Maar vanaf 1871 verandert alles. Wat neem jij mee uit hun verhaal?
Het is een prachtig plaatje: Een gelukkig echtpaar, goede baan, 5 kinderen, niets te klagen. Maar in 1871 sloeg het noodlot toe toen hun oudste zoontje overleed aan een longontsteking. In datzelfde jaar raakten ze alles wat ze hadden kwijt door de grote brand van Chicago. Maar het houdt nog niet op: Twee jaar laten gaat het gezin naar Europa, Horatio stuurt zijn vrouw en 4 dochters vooruit. Tijdens de oversteek van de Atlantische Oceaan komt hun schip in botsing met een ander schip en zinkt. Zijn vier dochters overleven dit ongeluk niet, zijn vrouw Anna wel als een van de weinigen. Zij stuurt Horatio een telegram met de woorden “saved alone”. Horatio komt zo snel mogelijk achter zijn vrouw aan. En dan gebeurt er iets wonderlijks.
Helende woorden – verscheurde wereld
Het schip waar Horatio mee naar Europa vaart komt langs de rampplek, daar ontvangt Horatio de inspiratie voor een lied, dat in zekere zin overeenstemt met Psalm 62. Een lied dat nog steeds over de hele wereld gezongen wordt:
Oorspronkelijke tekst
When peace like a river, attendeth my way,
When sorrows like sea billows roll;
Whatever my lot, Thou hast taught me to say,
It is well, it is well, with my soul.
Refrein:
It is well, with my soul,
It is well, with my soul,
It is well, it is well, with my soul.
Though Satan should buffet, though trials should come,
Let this blest assurance control,
That Christ has regarded my helpless estate,
And hath shed His own blood for my soul.
My sin, oh, the bliss of this glorious thought!
My sin, not in part but the whole,
Is nailed to the cross, and I bear it no more,
Praise the Lord, praise the Lord, O my soul!
And Lord, haste the day when my faith shall be sight,
The clouds be rolled back as a scroll;
The trump shall resound, and the Lord shall descend,
Even so, it is well with my soul.
Horatio beschrijft in dit lied wat hen is overkomen. Zijn leven werd overspoeld met zorgen, grote stormen raakten zijn leven. Maar wat er ook gebeurt, hij weet welk fundament er onder zijn leven is. Dat is geen goedkoop antwoord, je las net wat Horatio en Anna hebben meegemaakt. Ik kan me er persoonlijk geen voorstelling van maken hoe dat als ouder moet voelen. Tegelijkertijd kennen we allemaal wel situaties in deze verscheurde wereld die vreselijk zijn, wellicht uit je eigen leven.
Onbeschrijfelijk
Misschien lees je dit allemaal wel en stel jij ook die vraag: “Hoe kun je in vredesnaam zeggen ‘bij God vindt mijn ziel rust’, als je hele wereld is ingestort?” Van Horatio en de psalmist mogen we leren wat zij hebben ervaren: In het lijden, in je verdriet, in je wanhoop en in je pijn is er toch een plek – een Persoon – waar je rust mag ervaren: God! Dat haalt de omstandigheden niet weg, maar je mag je anker vinden bij Hem, een houvast te midden van het lijden. Een plek waar je mag schuilen.
De Psalmist schrijft in 62:6,7 (HSV),: “Zeker, mijn ziel, zwijg voor God, want van Hem is mijn verwachting. Zeker, Hij is mijn rots en mijn heil, mijn veilige vesting; ik zal niet wankelen”. Ook Horatio schrijft hier over: Ook al blijft satan op mij in beuken, ook al komen de beproevingen, ik heb een gezegende zekerheid waar ik aan vast mag houden: Dat Christus mijn situatie heeft gezien en dat Hij zich al heeft gegeven voor mij! Ik mag het van God verwachten, in de stormen is Hij mijn rost en mijn redding. Daarom – alleen door Hem – zal ik niet wankelen, ik hoef de zonde niet meer met mij mee te dragen. Prijs de Heer!
Krachtig in zwakte
In alle strijd van het moment, in alle menselijke zwakheid mogen we zien bij Horatio waar het om draait in ons leven: God, en God alleen! Het is die God die aan ons wil leren: ‘Mijn genade is voor jou genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht’ – 2 Korinthe 12:9. Horiatio kijk vooruit, naar die glorierijke toekomst: wanneer de Hemel opengaat en de Heer terugkomt. Hoe is het gesteld met ons leven? Leven wij volledig aan de Heer toegewijd? Durven wij echt op God te vertrouwen? Niet alleen wanneer het ons voor de wind gaat, maar wanneer de moeite en strijd, lijden en pijn er zijn? Kunnen wij dan nog steeds zingen: It is well with my soul?
Overgave of vasthouden
Ik vind dit zelf lang niet altijd makkelijk. Ik wil alles graag zelf kunnen doen, en dan ook nog het liefst goed (lees perfect) kunnen. Ik kan voor anderen heel genadig zijn, maar voor mezelf lukt dat lang niet altijd, juist op de momenten dat alles wegvalt. Door genade heb ik in de stormen van mijn leven mogen leren dat het goed is om de dingen bij God te brengen. Het is genade dat we het van God mogen verwachten en dat we mogen weten dat Hij weet wat het beste is. Maar regelmatig bid ik dan ook: ‘God, ik snap U niet, maar ik vertrouw U wel en daarom gaat het goed met mijn ziel’.
God gaat mijn verstand te boven, ik snap Hem vaak niet. Elke dag is weer een dag dat ik opnieuw mag beginnen met het overgeven van mijn leven in Zijn handen. Om daar in te groeien hebben we elkaar ook zo nodig! De verhalen van het leven met de Heer: op de bergtoppen, maar ook in de diepe dalen! Zoals het verhaal van Horatio en Anna. Verhalen uit een verscheurde wereld met een helende, liefdevolle God. De God die nabij is, ook in het lijden. Hou je vast of laat je los?
Beluister dit bekende lied nou nog eens. Wat doet dit nu je de geschiedenis van de schrijver kent? Wat doen de woorden van dit lied en Psalm 62 met je? Wat vind je moeilijk?
Recente reacties